Wystarczy chwila do namysłu i...

Są takie chwile, które wzbudzają we mnie ogromne emocje. Są też takie, które mijają niezauważone. I jedne i drugie skłaniają ku refleksjom, przemyśleniom i zmuszają do wyciągania wniosków. Nie zawsze są one trafne, ale właśnie te mieszają, mylą, nasilają całe negatywne nastawienie. Bywają też te bardzo prawdziwe, jednocześnie bolesne. I jedne i drugie są w połowie dobre i złe. Czasami chciałabym zmienić absolutnie wszystko, zapomnieć o tym co było złe i zacząć od początku. Tak trudno wcielić w życie obrane cele, postanowienia. Tak bardzo brakuje mi silnej woli. Czasami czuję się zupełnie sama. Tak jakby problemy wszystkich dookoła były prawdziwe i ważne, a moje nie. Tak trudno znaleźć osobę, która wierzy i ufa. By budować potrzeba ogromu czasu, by zburzyć zaledwie sekundę. Nikt nie jest idealny, nikt nie jest bez win. Dlaczego to ja muszę się zmienić, uchylać, wyciągać pierwsza ręką? Może po prostu potrzebuję odrobinę uwagi i zrozumienia. Brak wszystkiego powoduje bunt na rzeczywistość, który staje się ucieczką.